بررسی رشد کیست هیداتید اکینوکوکوس گرانولوزوس در حیوانات آزمایشگاهی

هدف : ارزیابی موش balb/c و ژربیل جهت ایجاد مرحله لاروی اکینوکوکوس کرانولوزوس و مقایسه این دو حیوان جهت ایجاد مرحله لا روی انگل. طرح : مطالعه مداخله ای تجربی آینده نگر. حیوانات: چهل و دو موش balb/c و پنجاه و چهار ژربیل و یکعدد خرگوش. روش : پروتواسکولکس از کبد و ریه گوسفندان آلوده به کیست هیداتید تهیه شد و پس از اطمینان از زنده بودن 2/0 میلی لیتر مایع کیست هیداتید حاوی حدود 2000 پروتواکولکس از طریق داخل صفاقی به موش و ژربیل تلقیح شد. خرگوش به طریق مشابه و به تعداد تقریبی 200000 پروتواسکولکس آلوده شد پس از کشتن حیوانات با اتروباز کردن حفره شکمی تشکیل کیست مورد بررسی قرار گرفت. نتایج : توده های اولیه تولید کیست به اندازه تقریبی 3-2 میلی لیتر اکثرا به صورت آزاد در حفره شکمی موش و ژربیل بعد از هفته دوم از آلودگی مشاهده شده است. بعد از هفلته ششم آلودگی در توده های تشکیل شده در حفره شکمی تقریبا 8-6 درصد پروتواسکولکس های تزریق شده به حیوان هنوز زنده بودند. میزان آلودگی موش به کیست هیداتید بعد از 46 هفته 92 درصد در صورتی که در مقابل ژربیل تا 72 هفته بعد از تزریق پروتواسکولکس، میزان آلودگی 3/83 درصد را نشان داد. خرگوش مرد مطالعه پس از 54 هفته دارای 15 کیست هیداتید بود. نتیجه گیری : تشکیل گراتولومای به اندازه 3-2 میلیمتر در اطراف پروتواسکولکس ها در هفته دوم بعد از آلودگی در موش و ژربیل پاسخ سلولی میزبان به انگل می باشد. در عین حال عدم زنده بودن تعداد زیادی از پروتواسکولکس ها احتمالا نشان دهنده تخریب این سلولها توسط سلولهای سیستم ایمنی در مراحل اولیه عفونت می باشد . ب اساس نتایج این مطالعه موش balb/c و ژربیل حیوانات آزمایشگاهی مناسبی جهت تشکیل کیست هیداتید تجربی می باشند. از نظر تشکیل تعداد زیادتر کیست، موش حیوان مناسبتری است. در مقابل ژربیل حیوان مناسبتری جهت تشکیل کیستهای بزرگتر از نظر اندازه و کیست هیداتید ثانویه بارور می باشد.